Lenda da Inês Negra

A Lenda de Inês Negra ten lugar en 1388, durante o reinado do rei Xoán I, durante a guerra pola independencia de Portugal contra Castela. Nesta contenda, a aristocracia e as terras fronteirizas portuguesas dividíronse entre as dúas causas, portuguesa e castelá, o que provocou constantes guerras e escaramuzas entre as dúas faccións. Melgaço uniuse á causa castelá e así, Inês Negra, muller do pobo fiel á causa portuguesa, abandonou a súa cidade con convicción.

Cando El Rei D. João I decidiu reconquistar Melgaço, Inês Negra uniuse ás súas tropas, aínda que os dous exércitos nunca se enfrontaron. Como era común neste momento, a batalla -que tería provocado grandes perdas de vidas- foi substituída por un torneo. No caso de Melgaço entre Inês Negra e a súa rival “Arrenegada”, que apoiaba aos casteláns. Ambos exércitos concordaran substituír a batalla polo duelo entre as dúas mulleres. Así comezaron á espada.

Relata a lenda que os portugueses temeran por Inês Negra cando a “Arrenegada” fixo saltar a espada das mans de Inês cun golpe furioso. Sen arma, Inês apoderouse do forco dun campesiño e retomou a loita. Un berro de dor conxelou ao público, que non sabía cal das dúas vencera. Foi entón que a “Arrenegada” se levantou e fuxiu ao castelo, cubrindo coas mans as manchas e o sangue da cara.

Os casteláns abandonaron Melgaço ao día seguinte e D. João I quixo premiar á heroína, pero ela respondeu que estaba plenamente compensada pola malleira que lle dera á súa inimiga.