Lenda de Viana

Érase unha vez unha pequena aldea da marxe dereita do río Lima chamada Átrio. Tiña unha montaña densa de árbores, onde no cumio existía unha fortificación dun castro habitado por pobos sen nome que, a dada altura, descenderon á costa buscando mellor alimentación e máis comercio.

Na praia, varias embarcacións agardaban ao amencer para lanzarse ás ondas e, ao anoitecer, os barcos regresaban ao adro, para alegría de mulleres e nenos. Vivía no Atrio unha fermosa rapariga chamada Ana, filla dun pescador, sempre cun canto nos beizos, escoitado dalgún xograr que chegara da veciña Galiza. Escoitáballe con imenso pracer estes cantos de amor e de amigo un mozo barqueiro que, de tanto escoitar a harmónica voz de Ana, comezou a sentir un amor pola nena que aumentaba día a día.

Xa lle confesara aos seus amigos e compañeiros de traballo o agrado dese amor nacente. E estes, contentos coa felicidade del, sorrían cando o mozo barqueiro, de volta do Atrio, lles lanzaba un berro de felicidade:

– Vi Ana! Vi Ana!

Un día, porén, non se conformou con vela e dirixiulle a palabra. A rapaza notou o seu vivo interese amoroso por ela e o seu corazón halagado retribuiu ese interese. Non tardou en realizarse a boda dous dous namorados. Durante os festexos, os compañeiros e amigos do noivo lembráranlle o entusiasmado berro:

– Vi Ana! Vi Ana!

O dito foi adoptado axiña polos pescadores do Atrio, que comezaron a repetilo cando regresaban do duro traballo.

– Vi Ana! Vi Ana!

Ao concederlle o foral á poboación da Foz do Lima, en 1258, o rei D. Afonso III, que a visitara tempo antes, extasiado por tanta beleza e prosperidade, substituíu o nome de Atrio polo de Viana.